Ben ik een controlfreak?

Ik ben een persoon die veel nadenkt, en daar word je meestal niet veel zekerder van. Het is namelijk zo dat denkers/hooggevoeligen zoals ik vaak dingen denken die er niet zijn. We overdrijven of ‘overvoelen’ gevoelens die we hebben, ervaren ze intenser, en denken ook vaak dat anderen ook zo zijn. Terwijl de meeste mensen gewoon vet relaxt zijn en zich niet zo druk maken. Wij denkers maken onszelf druk EN denken dan dat de ander zich ook drukt maakt om iets en DAAROM maken we ons druk voor twee. Is het nog te volgen? Nu ik dit lees besef ik pas hoe gestoord mijn brein zich soms gedraagt.

Er is dus misschien best wat voor te zeggen dat ik soms best een control freak kan zijn. In het gewone leven vind ik het fijn als ik zelf kan beslissen. Vaak gebeurt dit bij mij op emotie en dus moet ik de controle hebben want emoties veranderen nogal vaak. Het kan vaak zijn dat ik, als ik klaar ben met school, niet weet hoe snel ik die bus in kan duiken. Vaak ben ik mentaal maar ook fysiek echt kapot na een dagje school maar dat is lastig uit te leggen. Vaak wijs ik verzoekjes om even naar de uni te komen om te studeren dan ook af. Ik voel me fijn en comfortabel als ik thuis ben. Waar ik mijn eigen ding kan doen, op mijn manier, in mijn tijdsbestek.

Maar je kunt dit ook bestempelen als angst, onzekerheid of wat dan ook. Ik ben namelijk best wel iemand die een ontiegelijk spoor van rotzooi achter zich kan laten in huis. Wat dat betreft is mijn moeder dan weer echt de control freak. Alles moet ‘shinen’ en op de goede plek staan. Mijn kamer wordt bestempeld als ‘het hol’ waar het stinkt naar oude opaatjes. Dus daar ben ik de controle wellicht een beetje kwijtgeraakt.

Ik ben een control freak als het aankomt op vliegtuigen en achtbanen. Want dan moet ik maar vertrouwen dat die kist in de lucht blijft en de piloot niet dronken achter de stuurknuppel zit.  Ook wil ik altijd graag weten waar de wc is als ik bij vreemden ben. Ik weet echt niet waarom dat is. Maar dat moet haha. Op vakantie wil ik bijvoorbeeld ook altijd een tas bij hebben, iets te eten en drinken erin enzovoorts. Ik heb nogal eens meegemaakt dat ik bijna van mijn stokje ga in massa’s mensen, bij warm weer of na een lange reis. Ook check ik vrij vaak of we alles nog bij hebben, paspoorten, en kijk ik vaak op de kaart of er nog goed gelopen wordt! En wat betreft het proberen van nieuwe dingen, ook daar kan ik soms panisch op reageren. Maar geef me even wat bedenktijd, gun me dat, en dan kan het best eens zijn dat ik iets wel doe! Ik bedoel, je zal mij nooit horen zeggen dat ik vrijwillig uit een vliegtuig spring. Maar ik heb laatst zitten denken dat het wel iets is wat je niet veel vaker kan meemaken. Eigenlijk zou het best vet zijn als ik dat durf! En het feit dat ik de controle over ‘de gedachte alleen al’ los heb gelaten zegt bij mij al heel wat. 

Columnpie; Slechte ouders

Samen met mijn vriendin Esmée heb ik het over slechte ouders. Aanleiding voor ons gesprek is mijn treinreis eerder deze week van Nijmegen naar Oss. Het is een donderdagmiddag, rond 3 uur, wanneer ik in een redelijk volle trein stap. Ik weet gelukkig een plekje te bemachtigen. Rechts van mij zitten mensen muziek te luisteren, tegenover mij speelt een meisje met haar mobiel. Zelf lees ik een boek, en afgezien van af en toe wat geroezemoes is het lekker rustig. Ik snap dat mensen in een overvolle trein soms geen keuze hebben dan te gaan zitten waar nog plek is. Maar een stiltecoupé heet niet voor niets zo. Vandaar de opbouwende irritatie die ontstaat wanneer een drietal koters hun keel niet kunnen houden.

Ik heb sowieso al een hekel aan het hoge stemgeluid van kinderen. De manier waarop ze ‘Maamaaaa’ roepen. De nekharen gaan nu alweer overeind staan. Waar was ik. Ohja, die stiltecoupé, die is dus niet zo stil meer nu de drie kinders naar iedereen lopen te gillen, en over alles wat ze zien een opmerking maken. ‘Hallooo jongedaameee’ roepen ze naar een meisje wat langsloopt. En ze slaan haar ook nog even op d’r kontje. Dat word gewoon gerechtvaardigd want, tjsa het zijn onschuldige kindjes toch? Enfin, de moeders blijven constant netjes vragen of Angelina en Remko en God mag weten hoe de onderkruipsels heten, hun mond kunnen houden. Maar meestal heeft vragen geen zin lieve mama’s. Ik ben zelf geen moeder, maar Esmée en ik zijn beide tot de conclusie gekomen dat we echt wel betere manieren weten om een kind z’n bek te laten houden zeg maar. Beloftes maken is dom. Vragen is dom. Belonen is (ligt er aan op welke manier) dom. Na drie bladzijdes ‘gelezen’ te hebben geef ik het op. Ik zucht diep en demonstratief en kijk mijn overbuurvrouw met rollende ogen aan. Ze lacht instemmend. Zo te merken ben ik niet de enige die zich zit op te vreten.

Gelukkig bestaan er ook nog ouders die gewoon tof zijn als ze rustig blijven en respect vragen. Respect vragen hoeft niet te betekenen dat je boven een kind moet uittorenen. Nee, als jij als ouder rustig maar consequent blijft, dan geef je duidelijk je grenzen aan. Zo ook als Esmée en ik op de roltrap op Eindhoven Centraal staan. Voor ons een moeder die met omgekeerde wandelwagen met kind erin omhoog gaat. Ze moedigt het meisje aan; ‘Goed zo, wat zit je goed stil meis! Ga maar een beetje naar achter zitten’. Kijk, geen vraag, maar ook geen bevel. Gewoon duidelijk.  Het meisje kijkt ons een beetje benauwd aan, maar alles gaat prima. Eenmaal boven krijgt het kindje een high five. Omdat ze zo netjes stil heeft gezeten. Ik kijk Esmée aan en zeg; “Kijk dat is nou een toffe moeder, zo wil ik later ook zijn’. 

Afscheid

"Snel er zijn geen mensen meer nu!" Mijn vader, mijn ooms en tante beginnen snel te graven. Met behulp van een tak en een gevonden plastic bakje graven we een klein gat.

We staan op de Sint Pietersberg in Limburg. Vanaf dit punt kijken we uit over de Maas en achter ons is Maastricht te zien. Het is zo vreemd om hier met z'n allen te zijn. Tijdens onze wandeling is het enorm grijs weer, gelukkig regent het niet meer en is het windstil. Bovenop de berg probeert er een zonnetje door de dikke laag grijs heen te breken, met weinig succes. Het past wel bij het moment. Met rozige wangetjes kwamen we bovenaan, we eten een appeltje en een gevulde koek. En dan komt er toch dat moment dat je begint aan datgene waarvoor je kwam.

Dus staan we nu te graven. Sarah heeft bloemetjes geplukt. Ellen heeft kaarsjes mee. Marja houdt een zakje steentjes vast, waaronder een steen in de vorm van een hart dat Ellen onderweg heeft gevonden. Papa opent de eerste urn, het deksel gaat er moeizaam af. Na het openen van de tweede urn vraagt er iemand; "Shit, welke deksel hoorde nu bij welke urn?!" We beginnen allemaal wat zenuwachtig te lachen. "Ach, zo direct liggen ze toch samen, dan maakt het niets meer uit". De zakjes as worden uit de potjes gehaald en papa, Ellen en Dick hebben de eer om opa en oma dan samen in de kuil te gieten. Ik giechel nog; "Jezus wat is dit vreemd". Een grijs hoopje as, midden in een kuil van bruine aarde, waaromheen sprietjes gras uit de grond steken. Papa haalt een handje as uit de kuil en strooit dat van de berg af. Dan beginnen we langzaam met het afdekken van de kuil.

We besluiten om de plek zo onopvallend mogelijk achter te laten. Aangezien hier enorm veel mensen komen moet het niet lijken alsof hier een graf is. We plukken mos dat we op de aarde leggen en aanstampen. En dan zijn we opeens klaar. Opa en oma zijn eindelijk weer samen op de plek die ze zelf hadden uitgekozen. We gaan met z'n allen rondom de kuil staan en doen een 'grouphug'. Een paar traantjes, maar gelukkig kunnen we altijd samen blijven lachen. Het is goed zo.

Inspirerende mensen

Ik houd er enorm van om naar documentaires te kijken. Vooral als er interessante, nederige, lieve, slimme, gekke personen centraal staan. Mijn all-time-favoriete mensen daarvan zet ik hier op een rijtje voor jullie, met de naam van de documentaire erbij zodat jullie ze mooi zelf kunnen gaan kijken!

David Hockney

Op een saaie avond zat ik een beetje te zappen tot ik bleef hangen op Nederland 2. Hier komen wel vaker interessante docu's bij AVRO Close Up, zo ook deze avond. 'Het Grotere Werk' gaat over kunstenaar David Hockney die, na jaren te hebben geleefd in Californië terugkeert naar Engeland  In en rondom zijn geboorteplaats Yorkshire probeert hij zichzelf als kunstenaar opnieuw uit te vinden. Midden op winderige heuvels plant hij zijn schildersezel en dan begint hij te kladderen. Hockney stond vooral bekend om zijn popart kunst, maar voor het eerst schildert hij de open lucht, landschappen, bossen op een kubistische/realistische manier. Langzaamaan worden zijn doeken steeds groter en groter. Een schilderij van een bos kan uit wel 12 doeken bestaan die samengevoegd inderdaad een bos vormen. Het is enorm intrigerend om te zien hoe een man van deze leeftijd nog zo'n streven heeft naar herontdekking van zichzelf. Daarnaast is het sowieso een prachtige documentaire qua beeld; het ruige Engelse landschap, het klimaat. En David Hockney is een wijze man, dus daar kun je van leren ;)!

Het Grotere Werk

(Sir) Paul Smith

Wie kent hem niet, modeontwerper Paul Smit. Op zijn 14de stopte hij met school want hij wilde graag professioneel wielrenner worden. Helaas (of gelukkig?) kreeg hij een ongeluk waardoor deze droom uiteen spatte. In de maanden dat hij in het ziekenhuis lag ontmoette hij veel nieuwe mensen. Toen hij ontslagen werd uit het ziekenhuis besloot hij af te spreken met zijn nieuwe vrienden. De pub waar ze kwamen bleek populair te zijn bij kunst studenten en van het een kwam het ander. Paul had zijn nieuwe passie gevonden! Ik wil natuurlijk niet te veel verklappen, want het kijken van de documentaire is veel leuker! Zeker een aanrader als je geïntrigeerd raakt door andere mensen en van mode houdt!

Mode in Kleur

Bill Cunningham

En dan het als klap op de vuurpijl, het meest eigenwijze en lieve mannetje op de wereld, Bill Cunningham. Als je een beetje de modeblogs volgt, en dan vooral streetstyle blogs, dan ken je Bill wel. Hij is de fotograaf van de mode op straat en werkt voor de New York Times. Meest opvallende feit is dat hij al 83 (!) is en nog steeds ronddartelt en fietst als een jong menneke. Alle grote modeweken gaat hij af, dus ook Parijs! Ook al houd je niet zo van mode, dan is het zeker al die moeite waard om te kijken wat de drijfveer is van deze man om dit werk vol te houden. Ook hier geldt, ik ga verder niks verklappen! Helaas kan ik de docu nergens online vinden dus dat wordt downloaden of kopen. Hier wel een linkje naar de trailer en de officiële site.

Bill Cunningham New York

Over mijn lijk

Ik wist wel dat het programma bestond, 'Over mijn lijk'. Maar kijken deed ik het eigenlijk nooit. En nu weet ik dus ook waarom. Ik vind het zo onwijs knap hoe Patrick Lodiers kan praten met mensen over hun eigen dood. Maar eigenlijk is het natuurlijk nog knapper dat deze mensen dat zelf kunnen.

Stel je bent 23 net als Jip. Je hebt botkanker en je gaat dood. Heel binnenkort al. In de aflevering van vanavond zag je hem zijn eigen uitvaart regelen. Hij stond op een podium in een zaal en bepaalde waar ongeveer zijn kist zou komen te staan. Er werd gesproken over euthanasie, en over de dingen die hij dagelijks ziet op straat, maar waar hij nooit meer aan zal deelnemen. Zoals het hebben van een vriendin. 'Maarja', zei hij, 'het leven gaat door'. En zo is dat wel.

Of Marieke, volgens mij was ze 33 jaar. Eierstokkanker, uitgezaaid en dus ongeneeslijk ziek. Ze was bezig met het mozaïeken van haar eigen urn. Iedereen die een stukje legde kreeg een plekje in haar hart zodat ze deze mensen mee kon nemen.

Ik voel me zo'n zwak persoon als ik deze programma's kijk. Deze personen zijn zo sterk, ze overstijgen gewoon het menselijke. Ik kan het me niet voorstellen dat ik mijn eigen begrafenis zou regelen. Als ik te horen zou krijgen dat ik ongeneeslijk ziek ben zou ik opgekruld in bed gaan liggen en gewoon gaan janken. Maar op de een of andere manier kunnen deze mensen de gewone dagelijkse dingen blijven doen. En ze genieten van alles. En dan blijken die gewone dagelijkse dingen opeens niet zo gewoon meer. Het is heel stom, maar deze programma's zorgen ervoor dat ik mezelf streng toespreek. Dat ik ook moet genieten van alles wat ik heb. Al is het maar omdat ik gezond ben. Ja ik heb soms een spastische darm, ja ik heb soms migraine, ja je verstandskiezen laten trekken is kut. Maar ik heb in ieder geval geen sluipende ziekte die me vanbinnen kapot maakt.

Heel cliché maar; carpe diem, pluk de dag. Want echt, elke dag is het waard.

Alive and kicking

Waaaauw. Het is echt belachelijk lang geleden dat ik iets gepost heb! Ik ben eindelijk een beetje uit mijn rotte persoonlijke omstandigheden gekropen en ben (weer) begonnen met dingen die voor mij belangrijk zijn. Vrienden zien en met ze afspreken, samen feestjes vieren. Muziek maken, gitaar spelen, zingen, dansen voor mijn spiegel, genieten. Het is alsof al mijn zintuigen weer op scherp staan en ook als ik dit typ voel ik mijn hart bijna uit mijn borstkas springen van geluk. Mijn ouders steunen me de laatste weken de volle 100%, mijn familie is na de dood van mijn opa drie weken geleden nog hechter geworden.
Ik verbaas me over mezelf. De winter/herfst zijn niet mijn sterkste seizoenen en ik kan er best van in de put raken, maar ik voel me sterk en ik wil me heel erg bewijzen, vooral ook in mijn studie. Sommige mensen zullen het misschien niet begrijpen dat ik me zo goed kan voelen na alles wat is gebeurd. Maar misschien komt er nog wel een klap en heb ik veel nog niet verwerkt. Ik weet wel dat ik zo veel mogelijk moet halen uit mezelf, juist als ik me voel zoals nu.

Hier een klein samengesteld filmpje van het nummer Clocks van Coldplay dat ik heb gecovered. Ik ga weer proberen wat dingen op te nemen en eens in de zoveel weken een nummer online te zetten. Ik vind het eng en tegelijkertijd heel leuk om mijn hele 'zijn' out in the open te gooien. Ik bedoel, iedereen krijgt de kans om te reageren maar dat is ook wel tof.

En dan nog wat foto's van een top feest afgelopen weekend. Een ontzettend gezellig samenzijn met vrienden en heerlijke muziek! Ohja en ik moet echt heel nodig naar de kapper! ;)

Terug thuis; foto's en meer

Eindelijk! Zaterdagavond kwamen mijn vriendje en ik thuis aan. De terugreis met de trein was prima verlopen, in onze trein van Frankfurt naar Arnhem hadden we zelfs panorama plaatsen. Dan zit je in het uiterste puntje van de ICE met uitzicht op de machinist en het raam waardoor hij alles ziet. Super leuk! Het is nu alweer dinsdag maar ik ben een paar dagen uit de running geweest omdat gisteren mijn verstandskies is getrokken :( en ik mag over twee weken terugkomen voor de andere. Ik voel me niet ziek, maar mijn hoofd bonkt nog een beetje en ik kan weinig eten waardoor mijn energielevel niet zo hoog is. Maar gelukkig staan er leuke dingen op de planning! Volgende week is het introductie voor mijn studie! Ik heb er zin in, ben ook een beetje nerveus, vooral over het vrienden maken/sociaal aspect. Maar dat komt vast goed. Genoeg gepraat, hier wat sfeer impressies van onze reis. Er wordt nu ook nog een fotorolletje van onze wegwerpcamera ontwikkeld maar dat krijgen we volgende week pas. Daar ben ik nog het meest benieuwd naar. De magie van de wegwerpcamera, niet weten wat de uitkomst is.

Berlijn

Praag

Wenen

Personal Changes

Wat is het een vreemd gevoel als je bezig bent met twee studies. Niet echt als in 'studeren', maar terwijl ik me alweer heb ingeschreven voor een nieuwe studie, kreeg ik vandaag mijn propedeuse uitgereikt. Vandaag was dus heel dubbel. Mijn laatste dagje op de Fontys Hogeschool voor de Journalistiek (FHJ).

Ik ben trots op het feit dat ik mijn P heb, al heb ik er niet heel hard voor hoeven werken. Dat heeft er mede voor gezorgd dat ik toch voor de universiteit heb gekozen. Ik dacht altijd dat ik heel praktisch was en meer wilde 'doen'. Maar op de FHJ werd ik niet uitgedaagd in mijn kennis en dat ging ik missen. Ik miste het gevoel dat ik vroeger had bij geschiedenis, het gevoel dat je alles wil weten, en dat je iets nieuws hebt geleerd. Ik merkte steeds meer dat ik misschien toch wat minder praktisch aangelegd was dan ik dacht. Die hunkering naar leren werd aangewakkerd door Petra Stienen, arabist en voormalig diplomaat in Egypte. Zij wilde reizen, weg van huis en iets totaal anders en nieuws doen. Dat trok me wel aan, Arabisch. Ik weet dat het voor heel veel mensen een bizar idee is om dat te gaan studeren. Ik merk het wel aan de gemengde reacties. De een vraagt of ik me ga bekeren tot de Islam, de ander wil weten wanneer ik mijn boerka aantrek etc. Ik kan er wel om lachen hoor.

Ik stapte dus met dubbele gevoelens vandaag mijn 'oude schooltje' uit. Het was een leerzaam jaar, maar qua theorie te makkelijk. Maar ik ben ook bang dat ik niet slim genoeg ben voor de universiteit. Al die opgewonden en angstige gevoelens gaan door me heen. Het enige wat ik wel zeker weet is dat ik de stap moet zetten. Want als ik het niet probeer, kan ik ook niet weten hoe het is...