27.9.12

Over mijn lijk

Ik wist wel dat het programma bestond, 'Over mijn lijk'. Maar kijken deed ik het eigenlijk nooit. En nu weet ik dus ook waarom. Ik vind het zo onwijs knap hoe Patrick Lodiers kan praten met mensen over hun eigen dood. Maar eigenlijk is het natuurlijk nog knapper dat deze mensen dat zelf kunnen.

Stel je bent 23 net als Jip. Je hebt botkanker en je gaat dood. Heel binnenkort al. In de aflevering van vanavond zag je hem zijn eigen uitvaart regelen. Hij stond op een podium in een zaal en bepaalde waar ongeveer zijn kist zou komen te staan. Er werd gesproken over euthanasie, en over de dingen die hij dagelijks ziet op straat, maar waar hij nooit meer aan zal deelnemen. Zoals het hebben van een vriendin. 'Maarja', zei hij, 'het leven gaat door'. En zo is dat wel.

Of Marieke, volgens mij was ze 33 jaar. Eierstokkanker, uitgezaaid en dus ongeneeslijk ziek. Ze was bezig met het mozaïeken van haar eigen urn. Iedereen die een stukje legde kreeg een plekje in haar hart zodat ze deze mensen mee kon nemen.

Ik voel me zo'n zwak persoon als ik deze programma's kijk. Deze personen zijn zo sterk, ze overstijgen gewoon het menselijke. Ik kan het me niet voorstellen dat ik mijn eigen begrafenis zou regelen. Als ik te horen zou krijgen dat ik ongeneeslijk ziek ben zou ik opgekruld in bed gaan liggen en gewoon gaan janken. Maar op de een of andere manier kunnen deze mensen de gewone dagelijkse dingen blijven doen. En ze genieten van alles. En dan blijken die gewone dagelijkse dingen opeens niet zo gewoon meer. Het is heel stom, maar deze programma's zorgen ervoor dat ik mezelf streng toespreek. Dat ik ook moet genieten van alles wat ik heb. Al is het maar omdat ik gezond ben. Ja ik heb soms een spastische darm, ja ik heb soms migraine, ja je verstandskiezen laten trekken is kut. Maar ik heb in ieder geval geen sluipende ziekte die me vanbinnen kapot maakt.

Heel cliché maar; carpe diem, pluk de dag. Want echt, elke dag is het waard.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten