Columnpie; Slechte ouders

Samen met mijn vriendin Esmée heb ik het over slechte ouders. Aanleiding voor ons gesprek is mijn treinreis eerder deze week van Nijmegen naar Oss. Het is een donderdagmiddag, rond 3 uur, wanneer ik in een redelijk volle trein stap. Ik weet gelukkig een plekje te bemachtigen. Rechts van mij zitten mensen muziek te luisteren, tegenover mij speelt een meisje met haar mobiel. Zelf lees ik een boek, en afgezien van af en toe wat geroezemoes is het lekker rustig. Ik snap dat mensen in een overvolle trein soms geen keuze hebben dan te gaan zitten waar nog plek is. Maar een stiltecoupé heet niet voor niets zo. Vandaar de opbouwende irritatie die ontstaat wanneer een drietal koters hun keel niet kunnen houden.

Ik heb sowieso al een hekel aan het hoge stemgeluid van kinderen. De manier waarop ze ‘Maamaaaa’ roepen. De nekharen gaan nu alweer overeind staan. Waar was ik. Ohja, die stiltecoupé, die is dus niet zo stil meer nu de drie kinders naar iedereen lopen te gillen, en over alles wat ze zien een opmerking maken. ‘Hallooo jongedaameee’ roepen ze naar een meisje wat langsloopt. En ze slaan haar ook nog even op d’r kontje. Dat word gewoon gerechtvaardigd want, tjsa het zijn onschuldige kindjes toch? Enfin, de moeders blijven constant netjes vragen of Angelina en Remko en God mag weten hoe de onderkruipsels heten, hun mond kunnen houden. Maar meestal heeft vragen geen zin lieve mama’s. Ik ben zelf geen moeder, maar Esmée en ik zijn beide tot de conclusie gekomen dat we echt wel betere manieren weten om een kind z’n bek te laten houden zeg maar. Beloftes maken is dom. Vragen is dom. Belonen is (ligt er aan op welke manier) dom. Na drie bladzijdes ‘gelezen’ te hebben geef ik het op. Ik zucht diep en demonstratief en kijk mijn overbuurvrouw met rollende ogen aan. Ze lacht instemmend. Zo te merken ben ik niet de enige die zich zit op te vreten.

Gelukkig bestaan er ook nog ouders die gewoon tof zijn als ze rustig blijven en respect vragen. Respect vragen hoeft niet te betekenen dat je boven een kind moet uittorenen. Nee, als jij als ouder rustig maar consequent blijft, dan geef je duidelijk je grenzen aan. Zo ook als Esmée en ik op de roltrap op Eindhoven Centraal staan. Voor ons een moeder die met omgekeerde wandelwagen met kind erin omhoog gaat. Ze moedigt het meisje aan; ‘Goed zo, wat zit je goed stil meis! Ga maar een beetje naar achter zitten’. Kijk, geen vraag, maar ook geen bevel. Gewoon duidelijk.  Het meisje kijkt ons een beetje benauwd aan, maar alles gaat prima. Eenmaal boven krijgt het kindje een high five. Omdat ze zo netjes stil heeft gezeten. Ik kijk Esmée aan en zeg; “Kijk dat is nou een toffe moeder, zo wil ik later ook zijn’.