'Jij bent toch volwassen?'

'Jij bent toch volwassen?' Laatst kwam een buurmeisje een zakje chips halen toen ze dat vroeg. Ik moest best wel lachen om haar vraag. Maar wat antwoord je hier dan op? Ik stamelde dus maar, 'Uhm ja ik ben 19 (ofzo)'. Wauw Guusje wat een volwassen antwoord. Maar eerlijk gezegd wist ik totaal niet wat ik met deze vraag moest. Wel een leuke eigenschap van kinderen. Daar zit je dan op een maandagavond, je hersencellen te doden met tv-kijken. Komt er opeens een blond frotje binnengewandelt voor chipjes en met levensvragen.

Ben ik volwassen? Ja ik ben de achttien reeds gepasseerd, het was al een schok toen ik erachter kwam dat daarna de negentien kwam. Nu moet ik me gaan instellen op de twinting. Het leven gaat vrij snel vind ik, en toch voel ik me vaak niet volwassen. Het liefst zou ik elke dag nog buitenspelen, ijsjes eten, geen moeilijke zaken hoeven op te lossen. Maar moeilijk is dan ook weer relatief. Ik weet nog een keer dat ik in tranen uitbarstte toen ik moest kiezen tussen twee speelvriendinnetjes. Het is ook niet makkelijk soms.

De laatste tijd ben ik heel veel bezig met de dingen die ik wil bereiken. Ik heb altijd een heel sterk besef gehad van de dood, maar sinds een maand besef ik me opeens heel erg dat er maar één leven is. Tenminste, er is maar één leven waarvan wij weten. Het zou natuurlijk best kunnen dat je terugkomt, maar voor zover ik weet heeft niemand dat nog kunnen bevestigen haha. Dus wat ik eigenlijk tegen mezelf, en tegen iedereen die mijn posts ooit leest, wil zeggen: leef aub het leven zoals JIJ dat wil. Het is er maar een keer.

Wat dit met volwassenheid te maken heeft? Misschien dat dit 'levensbesef' me volwassener maakt. Misschien maakt het wel geen reet uit hoe 'volwassen' je doet. Nogmaals je leeft maar een keer. Geniet er gewoon van, maak domme fouten, ben verliefd, word dronken, raak verdwaald. Fuck it!