Treinen

De eerste keer dat ik hier langskwam stond er alleen een bordje 'verkocht' op het stukje land. Over de maanden vond er een ontwikkeling plaats. Het is grappig om te zien dat je vanuit een trein die ontwikkeling mee maakt. Elke dag was er een stukje bijgebouwd. Waar eerst niets stond, staat nu een huis. Het is nog niet af maar je kan zien dat het een mooi huis wordt.
Maar waarom dit huis op deze locatie? Zo net naast een druk spoor? Hier zal toch geen jonge familie gaan wonen? Stiekem heb ik een beetje medelijden.


Ik schrik op uit mijn gedachten. In de stoelen links van mij zitten twee Limburgse studenten. Ze eten een zak pepernoten leeg. Dat eerste trekt sowieso mijn aandacht. Pepernoten? Nu? Moeten we al niet aan de Paaseitjes zitten?


Terugkomend op het onderwerp. Ik zeg dat het twee studenten zijn omdat ik dat uit hun gesprek kan opmaken. Qua uiterlijk valt er niks jongs te zien. Saaie brilletjes, onopvallende seksloze outfits. De jongen heeft het over een vriendin. 'Ze had het warm. Ik zei dat ze dan wat moest uittrekken en opeens zat ze in haar onderbroek'. (Ik val ook op precies het goede moment in het gesprek). Volgens mij keek ik uiterst bedenkelijk toen ik dit hoorde. Enfin, zo hoor je ook weer wat de gemiddelde mens uitvoert.


In den Bosch stapt de jongen uit. Zonde voor het meisje. Weg pepernoten.


De jongen wordt vervangen door een Turkse mevrouw. Ze eet aardbeien uit een roze broodtrommeltje. Er komt een jongen voor me zitten. Hij zit constant te gniffelen en en te grijnzen. Blijkbaar is zijn Iphone heel interessant.


Ik kijk weer uit het raampje. Opeens doemt er een vrouw op het landweggetje naast ons op. Ze zwaait. De kindjes die haar hand vasthouden zwaaien mee. Flits. En we rijden weer verder. Nu ben ik het die moet lachen. Al die verschillende mensen. Ik vind het leuk.