14.10.12

Afscheid

"Snel er zijn geen mensen meer nu!" Mijn vader, mijn ooms en tante beginnen snel te graven. Met behulp van een tak en een gevonden plastic bakje graven we een klein gat.

We staan op de Sint Pietersberg in Limburg. Vanaf dit punt kijken we uit over de Maas en achter ons is Maastricht te zien. Het is zo vreemd om hier met z'n allen te zijn. Tijdens onze wandeling is het enorm grijs weer, gelukkig regent het niet meer en is het windstil. Bovenop de berg probeert er een zonnetje door de dikke laag grijs heen te breken, met weinig succes. Het past wel bij het moment. Met rozige wangetjes kwamen we bovenaan, we eten een appeltje en een gevulde koek. En dan komt er toch dat moment dat je begint aan datgene waarvoor je kwam.

Dus staan we nu te graven. Sarah heeft bloemetjes geplukt. Ellen heeft kaarsjes mee. Marja houdt een zakje steentjes vast, waaronder een steen in de vorm van een hart dat Ellen onderweg heeft gevonden. Papa opent de eerste urn, het deksel gaat er moeizaam af. Na het openen van de tweede urn vraagt er iemand; "Shit, welke deksel hoorde nu bij welke urn?!" We beginnen allemaal wat zenuwachtig te lachen. "Ach, zo direct liggen ze toch samen, dan maakt het niets meer uit". De zakjes as worden uit de potjes gehaald en papa, Ellen en Dick hebben de eer om opa en oma dan samen in de kuil te gieten. Ik giechel nog; "Jezus wat is dit vreemd". Een grijs hoopje as, midden in een kuil van bruine aarde, waaromheen sprietjes gras uit de grond steken. Papa haalt een handje as uit de kuil en strooit dat van de berg af. Dan beginnen we langzaam met het afdekken van de kuil.

We besluiten om de plek zo onopvallend mogelijk achter te laten. Aangezien hier enorm veel mensen komen moet het niet lijken alsof hier een graf is. We plukken mos dat we op de aarde leggen en aanstampen. En dan zijn we opeens klaar. Opa en oma zijn eindelijk weer samen op de plek die ze zelf hadden uitgekozen. We gaan met z'n allen rondom de kuil staan en doen een 'grouphug'. Een paar traantjes, maar gelukkig kunnen we altijd samen blijven lachen. Het is goed zo.







1 opmerking: