Dit wordt geen stukje waarin ik vraag om medelijden of ga vissen naar complimenten. Ik zet het gewoon even graag voor mezelf op papier, aan u de keus of het interessant is!
Ik heb zingen altijd geweldig gevonden, ik kan me genoeg videobanden voor de geest halen waarop ik vrolijk mee 'zing' met een cd (bijvoorbeeld van dino Barney!). Na een vrij rottige periode in de zomer van 2009 had ik een soort confidence-building-activity nodig. Dat werden zanglessen bij de geweldige Ilse uit Oss. Mijn god wat was ik altijd zenuwachtig, zingen voor een vreemde. Maar het was eigenlijk ontzettend leuk en Ilse was heel erg enthousiast.
Dit zorgde ervoor dat ik de volgende stap durfde te zetten. Het werd Paul Verschuur, bassist/zanger/leraar. Op zijn zoldertje begonnen we met het opnemen van mijn eerste cd'tje met zelfgeschreven nummers. Toen dat cd'tje af was eind 2010 was ik zo ontzettend trots!
Maar aan die trotsheid zit ook een keerzijde. Ik schaam me op een of andere manier? Het geloof dat ik uberhaupt kan zingen zit er nog steeds niet echt in. En nogmaals, ik vraag niet om complimenten nu. Het is meer dat ik mezelf nu openlijk de vraag stel hoe dat komt.. En ik denk dat dat komt omdat ik nooit te opvallend wil zijn volgens mij. Ik ben gewoon, Guusje. Niks meer en niks minder. Haal ik mezelf hierdoor onderuit? Ja misschien wel. En daarom moet ik het denk ik nog eens gaan proberen.
Ik ben weer een jaartje ouder en wellicht wat wijzer.
Wanneer ben ik 'af' als mens?
ik ga je toch complimenteren :) je bent super goed guff :)
BeantwoordenVerwijderengroetjes siem (A)